سر تو غرق به خون و تن تو بی جان بود

این همه ظلم همی از پسر مرجان بود

اول و آخر غمهای شما زیبا بود

کربلا خانه ی غمهای دل انسان بود

این سخن با که بگویم که مرا درک کند

بین نامردم دون خواهر تو حیران بود

دست پر آمده بودند همه اهل عرب

نیزه و سنگ و سنان در همه ی دستان بود

کوفه پر غم ولی والله امان از این شام

دست هر زن ز برای صدقه یک نان بود

نوشته شده در شنبه 90 دی 17ساعت ساعت 12:4 صبح توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید